Kötü Çocuk Yoktur

Anne, baba, büyük anne, büyük baba, hala, teyze bol miktarda pahalı oyuncak alarak ve her isteğini yerine getirerek çocuğun doyuma ulaşacağını zanneder. Ama çocuk yüzlerce pahalı oyuncağı olduğu halde bunlara kıymet vermez, yenisini ister. Alınan her yeni oyuncakla ancak üç-beş saat oynar ve bir kenara atar. Aileye egemen olan çocuk bir kral edasıyla hareket eder, aile büyüklerine saygı duymaz. Bu çocuklar, aileye egemen olmakla kalmaz, aile dışında da egemenliklerini sürdürmek isterler. Bu yüzden, okul çağına girdiklerinde kurallara uymakta, ders çalışmakta ve arkadaş edinmekte başarısızlığa uğrar, hayal kırıklığı yaşarlar.

Aşırı serbestliğe dayanan çocuk merkezli tutum:
Genellikle orta yaşın üzerinde tek çocuk sahibi olan anne babalar ve diğer aile büyükleri tarafından uygulanan bir disiplin şeklidir. Ailede çocuğun mutlak egemenliği söz konusudur. Aile üyeleri kayıtsız şartsız çocuğun isteklerini yerine getirirler. Aşırı sevgi ve ilgi çocuğu kural tanımaz, doyumsuz biri yapar.

Aşırı baskıya dayanan otoriter tutum:
‘Disiplin’ dendiği zaman çoğu anne baba bunu ‘dayak ve ceza ile terbiye etme’ olarak algılamaktadır. Bu anlayış, beraberinde aşırı baskıya dayanan otoriter bir tutum getirir. Gerektiğinde cezanın ve dayağın bol kullanıldığı bu tutumda amaç söz dinleyen, kurallara uyan, verilen görevleri yerine getiren, terbiyeli, sessiz, uslu, nazik, dürüst bir çocuk yetiştirmektir. Ancak sonuç hiç de böyle olmamakta; yanlış yapmaktan korkan, kendisine güveni olmayan, kolayca başkalarının etkisinde kalan, aşağılık duygusuyla ya içine kapalı ya da saldırgan bir kişilik kazanan çocuklar ortaya çıkmaktadır.

Her şeyden önce, çocuk eğitimi bilgi, tutarlılık ve disiplin isteyen bir konudur. Okul çağına gelmiş çocuklar üzerinde yapılan araştırmalar, anne babaların çocuk eğitirken beş ayrı tutum izlediklerini gösteriyor:
1. Aşırı baskıya dayanan otoriter tutum,
2. Aşırı serbestliğe dayana çocuk merkezli tutum,
3. Dengesiz, tutarsız ve sorumsuz tutum,
4. Aşırı koruyucu ve kollayıcı tutum,
5. Sevgiye dayalı, güven verici, hoşgörülü tutum.

Sonuç olarak, her çocuk, yaratılışta iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı birbirinden ayırabilecek bir zekâya; ve yeteneklere sahip olarak dünyaya gelir. Bu fıtri zekâ ve yetenekler, potansiyel (işlenmemiş) halde olduğu için ancak eğitimle açığa çıkar ve işler hâle gelir. Örneğin, bir çocuk doğuşta potansiyel olarak konuşma yeteneğine sahip olduğu, işitme ve konuşma organlarında fiziksel bir engeli de bulunmadığı halde; anne babanın yardımı ve öğretmenliği olmadan kendi kendine konuşmayı öğrenemez. Aynı şey dürüstlük, çalışkanlık, dindarlık, yardımseverlik, iyi ahlâk sahibi olmak.. gibi sosyal yetenekler için de geçerlidir.

Genetik mühendislerinin yaptığı araştırmalarda, genler yoluyla anne babadan çocuğa iyi ve kötü huyların geçtiğini gösteren güçlü verilere rastlanmamıştır. Soyaçekim daha çok fiziksel özellikler, hastalıklar, zeka ve yetenek üzerinde etkili olmaktadır. İnancımıza göre de, bir çocuğun kötü huylu olarak yaratılması Allah’ın adaletine aykırıdır.

Özeleştiri ve iç denetim alışkanlığı olmayan insanların çoğu, bir problem karşısında sorumluluktan kaçmak ve vicdanlarını rahatlatmak için, bilerek veya bilmeyerek, savunma mekanizmasını kullanırlar. Özeleştiri ve iç denetim, eğitim yoluyla anne baba tarafından çocuğa kazandırılan kişilik özellikleridir.