Разбурыць Парыж

Нянавісці было столькі, што там, дзе збіралася некалькі нацыянальна свядомых, цяжка было дыхаць.

Пэўна, на мітынгі людзі ўвогуле хутка перастануць хадзіць. Надакучыла з году ў год рабіць адно і тое самае. Ніякага выніковага эфекту ў большасці з гэтых шэсцяў ужо даўно няма, а таму няма з іх радасці... Ідзеш туды як пад прымусам, хаця ніхто і не прымушае... Нешта прымушае, але і ў гэтага нешта відавочна слабне энергія. Бадай, арганізатарам мітынгаў і шэсцяў трэба перастаць імі злоўжываць. Пакінуць на год адно-два шэсці, каб людзям у ахвоту было, — і даволі. Інакш гэтая форма супраціву хутка будзе дыскрэдытаваная ўшчэнт, калі ўжо не дыскрэдытаваная...

Кожны раз, калі я зазіраю ў люстэрка, я цытую самога сябе.

Усе жанчыны — гэта адна жанчына. I ніколі іх болей не было, нікога — акрамя першай.

Шчыра кажучы, часам мне здаецца, што не толькі ў вершах, але і ў рэальным жыцці беларускія «нацыяналісты» адно робяць выгляд, што кахаюць сваіх жанчын. Залішне шмат эратычнай энергіі патрабуе ад зацятага беларуса любоў да Беларусі, каб яе, эратычнай любові, хапала яшчэ на некага... Зрэшты, гэтая тэза,. магчыма, і залішне радыкальная. I ўсё ж такі мне трохі шкада тых жанчын, якія кахаюць беларускіх паэтаў, асабліва калі тыя яшчэ і тэрарысты.