Scenariusze końca FRAGMENT

Za młodu człowiek pamięta swoje krótkie życie w całej jego skończoności. Później pamięć to strzępy i łaty

Fikcja przejścia – to nasz sposób odnotowania wiary, że koniec ma raczej charakter immanentny niż natychmiastowy; odzwierciedla brak wiary w zakończenia, nieufność wobec przypisywania historii do tej czy innej epoki. Nasza własna epoka nie zwiastuje niczego pozytywnego, tylko przejście”

W obu kierunkach życie niknie w ciemności. W ciemności tonie jego początek, ciemność spowija jego koniec. Ciemność ta rodzi w nas obawy, nadzieje, najrozmaitsze afekty. Pod ich wpływem powstaje wiara, poezja, metafizyka. Religia, sztuka i metafizyka są wrogimi siostrami. To z ciemności wybiegające i w ciemność biegnące życie człowiek chciałby wpisać w układ, w którym stałoby się dla niego pojmowalnym

Z całą jednak pewnością „koniec” nie jest słowem semantycznie niewinnym, nie jest słowem zwykłym, jednym z wielu haseł wypełniających słowniki języków naturalnych.

„Koniec świata” (Finis Terra), jako najdalszy fragment ludzkiej ekumeny, intrygował europejską wyobraźnię tylko trochę mniej od „końca świata”, rozumianego jako wyjątkowa cezura, oznaczająca ostatni punkt na linii ziemskiego czasu.