Қыз бен бота

Анадай жерге самолет келіп дөңгелек аяғын тіреді. Қап-қара дауыл бұрқ етті. Самолет секеңдеп біраз жүріп, бері бұрылды. — Е, шыннан менің шақырғанымды естіген екен ғой, — деді қыз құмға бір аяғымен тізерлеп тұра беріп.

Самолет гүр-гүр етіп бір нәрсе айтпақшы болған сияқты еді, қона бергенде тамағына құм кіріп кетті ме, қақалып қалды да — тоқтады.

Ұзын бойлы ұшқыш жерге түсіп:

— Амансың ба, айналайын! Атың кім? — деді.

— Менің атым — Раушан, — деді қыз.

— Самолет! Самолет! — деп қыз теңіз жағалай жүгірді. Қанаты жоқ, қанаты болса ұша жөнелгендей.
«Самолетке қарай шыннан ұшып кетіп жүрмесін» дегендей еспе қызыл құм қыздың аяғынан тартты.
– Самолет! Самолет! Мені ала кетпейсің бе, а? — деді қыз тоқтай қалып. Жалаңаяқ тобығынан құм сусыды.