Nasreddin Hoca

“Gülünç bulduğumuz şeyler de değişiyor”

Sen de büsbütün haklısın?

Öyle hakikatler vardır ki, insan onu bildiği halde benimsemez ve hükmüne baş eğmez.

BEN BURANIN YABANCISIYIM

(Birbiriyle dalaşan abeslere karşı işin içinden sıyrılma dehasına örnek:)

Bir Yeniçeriyle bir Sipahi, gökte bir şeyi göstererek kavga ediyorlar:

– Bu güneştir!

– Hayır, aydır!

O sırada kıyın kıyın geçmekte olan Hocayı görüp üstüne atlıyorlar ve soruyorlar

– Hoca, sen söyle güneş mi, ay mı?

Hoca, iki tarafın iddiasını ayrı ayrı tespit ettikten sonra ne tarafa hak verse öbürünün gazabını çekeceği korkusuyla şu cevabı bastırıyor:

– Kusura bakmayın, çocuklar, ben buranın yabancısıyım, bilemeyeceğim!

HAK!..

(Hakkı kendi nefsanî görüşüne göre eğip bükme ve muhatabına kabul ettirme gayretine misal:)

Hoca yine gölge kadılığında.

Dâvalı ve dâvacı iki insan da karşısında:

– Kadı efendi! Ben bu işi yaptım ama şu sebeple, şundan dolayı, şu maksatla yaptım!

Hoca gülümser:

– Hakkın var!..

Öbür adam atılır:

– İyi ama şundan dolayı, şu sebepten ötürü, şu maksada göre, yapmaması gerekirdi.

Hoca gülümser:

– Senin de hakkın var!..

Dinleyicilerden biri ayağa kalkar:

– Kadı efendi! Affedersin ama, bunlardan birine haklısın demek öbürüne haksızsın demek değil midir? Nasıl oluyor da ikisine birden hak verebiliyorsun?