Оралу

адамдар қауымынан бөлек, өзі де, тәні де жоқ, ауаға сіңіп кеткен рух секілді едім.

Бақыт деген адамдарың рухани қанағаты.

Бақыт деген адамдарың рухани қанағаты. Адам дүниеге қанағаттанбайды, білімге қанағаттанбайды... Тағы немене... атаққа, шенге қанағаттанбайды, білімге қанағаттанбайды. Иә, оны айттым ғой... Сонда енді адам басқа бірдеңеге қанағаттануға тиісті ғой...

Туған жерің мейлі көкмайса болсын, мейлі кезерген шөлейт болсын бәрібір көркем де, ал балалық шағың мейлі рахатпен етсін, мейлі жоқтықпен өтсін, бәрібір балдан тәтті емес пе.

Бағила атын тырмаға жегіп, орындыққа шалқая жайғасып отырды да, шыбыртқыдан еті өліп кеткен мәстек керді божымен жасқап, шөпшілердің соңынан жүріп кетті

қтық. Бұл жер таудың шөге-шөге таусылып тегістелген ет

Туған жерің мейлі көкмайса болсын, мейлі кезерген шөлейт болсын бәрібір көркем де, ал балалық шағың мейлі рахатпен етсін, мейлі жоқтықпен өтсін, бәрібір балдан тәтті емес пе.

ақыл-ойыңды, ерік қабілетіңді, рахат-қызығыңды өзіңді қоршаған қауым ырқы билеп кеткен шағыңда сенің еншіңе бір ғана зат – жүрегіңде бақилыққа ұйып қалған жастық сүйіспеншілік қана қалады. Сен оны қанша жыл қатігездікпен ұмытсаң да, өзіңді одан да гөрі маңыздырақ, мәндірек бір іске лайықтымын деп тапсаң да, басқа жерден пайыз таппай, өз ошағына .қайта оралған бейбақтай түбі оранатының хақ; бірақ ол қай кезде болады, мақсатыңа жете алмай шаршаған кезіңде ме, санаң марқайып, ақиқаттың не екеніне көзің жеткен кезде ме, әлде тіпті өлер шағында ма, оны кім білсін...»

Туған жерің мейлі көкмайса болсын, мейлі кезерген шөлейт болсын бәрібір көркем де, ал балалық шағың мейлі рахатпен етсін, мейлі жоқтықпен өтсін, бәрібір балдан тәтті емес пе.

Марс проблемасы маңызды-ақ шығар, бірақ мына өзіміздің жерде де шешілмей жатқан мәселе аз ба?» деген ой тұрды көкейімде.