Сон на кургане

Выгляні, месяц бяляны,
Светач ад веку да веку;
Сведкаю будзь неабманнай
Гэтагу сну чалавека.

Стражнік (адскакваючы, як бы спужаўшыся)

Моя мамаша…

Сам (валячыся на калені над замёрзшай)

Мая жонка…

мужчына

Мы йшлі сюды шукаць начлегу —
Глядзім — ляжыць, як корч, кабета.

Скора за стражнікам уваходзяць два музыкі — адзін са скрыпкай, другі з гармонікам; як увайшлі, усе перасталі пець.

Па выхадзе фокусніка Сам пачынае нехаця званіць пальцамі па ліры. Усе звяртаюць на яго ўвагу.

Колькі галасоў

А, лірнік! Што там шэпчаш звонам?!
Грымні, каб чутна ўсім было нам.

Фокуснік (дастаючы з-пад палы паперыну, зложаную гармонікам, і кланяючыся гасцям)

3 вашай ласкі, сызвалення
Даць хачу вам прадстаўленне,
Каб вас лепш ахвота брала,
Лепш шынкоўня таргавала.

Уваходзіць фокуснік; мнішка з нічым выходзіць.

Сам (падымаючы з дзяўчынай чарку)

За тых, хто родны край зніштожыў
I к цемрам вечным кладкі мосціць.
За тых…

У шынку ўсільваецца гоман; дзяўчаты ўвіваюцца, падаючы гасцям то гарэлку, то піва.

Пры 1-м століку

1-ы (да 2-га)

Пі! Што глядзіш, як бы нясмела?
Пі, каб аж сэрца скрыгатала!
Каб аж душа, як дым, курэла
I дымам вочы засцілала.

Спачатку нікога няма, апрача шынкара і чатырох дзяўчын для паслугі, пасля пачынаюць сыходзіцца госці, выгляд маюць усе яны ўбогі, прыбіты, няшчасны. Ад трэцяга абразу прайшло колькі часу.