Ruim 22 jaar werkte Asta voor internationale hulporganisaties, nu is ze gestrand op het vliegveld van München. Er is wel een verleden, maar geen toekomst. Ze hoeft niet meer terug te keren naar Nicaragua, waar ze in het ziekenhuis werkzaam was, en weet niet waar ze naartoe kan. Asta staat bij de draaideur te roken. Haar hele leven was ze alleen gelukkig wanneer ze nodig was, maar wie heeft haar nu nog nodig?
Asta maakt de balans op van haar leven, waarbij ze zich de mensen die ze ooit kende en de avonturen die ze beleefde in herinnering brengt. Met iedere sigaret graaft ze dieper in haar verleden en biedt ze de lezer een buitengewoon actuele en belangwekkende blik in de wereld van de internationale hulpverlening en de daarmee gepaard gaande risico’s.
Met humor en precisie laat Katja Lange-Müller zien hoe herinneringen de werkelijkheid kunnen kleuren, waarbij ze existentiële vraagstukken niet schuwt.
