Логвінаў

піва для таго, каб адзначыць, што я жывы

тады адчуеш ты, гусачка мая ненаглядная, як я раб­люся ўсе меншы, ды меншы, ды меншы... Унтэрменшы, ды унтэрменшы, ды унтэр-унтэрменшы...

Нашто вам такія рукі, хлопцы? Каб насіць труны бацькоў вашых. А нашто вам такія валасы, дзеўкі? Каб адганяць мух ад трупаў бацькоў вашых...

“Да ёб жа ж вашу маць!” — крыкнуў ён нерашуча

дзе старыя кусты, там двор не пусты

такія ўжо задаволеныя, быццам ім зубы вырвалі

Дэманстратыўная сьціпласьць і простасьць — гэта так па-снобску

“Не вешать нос”, — нахіліўшыся, параіў мне гардэмарын, рускі госьць нашага гораду, мураўёў-невешатель беларускіх насоў

Але я ведаю адзін хітрык: калі я ем бяляш, я ем успаміны. Успаміны пра сваю маладосьць

З кута выйшла чорная котка, падабаюцца мне аксамітныя танцы, падышла