Fridrix Nitsşe

«Ah, kaş ki özgə bir varlığa, özgə bir səadətə soxulmaq üçün səmavi yollar olaydı!»

Yaşamaq yalnız əzab çəkməkdir!»

Şəhvət günahdır, – ölüm məddahlarının bə­zisi belə deyir, – gəlin bir kənara çəkilək, uşaq törət­məyək!»

Əgər həyata bir azacıq inamınız olsaydı, anın təsirinə az qapılardınız. Gəl ki nəinki gözləməyə, heç tənbəlliyin özünə belə səbriniz çatmır!

Hissin duyub, ağlın tanıdığı şeylərin heç vaxt məq­sədi olmur. Lakin hiss də, ağıl da səni inandırmaq istəyir ki, hər şeyin məqsədi məhz onlardır: gör necə lovğadır onlar.

Qəlbimi əzab və nəşə ilə dolduran içimdəki aclığı dilə gətirməyə nə söz var, nə də ad» desən, nə yaxşı olardı.

İndi yalnız Allahı sevirəm. İnsanları sevmirəm daha. İnsan mənim nəzərimdə natamam, yarımçıq məx­luqdur

İnsanlar arasına getmə, qal meşədə

Siz soxulcandan insana dönəli nə qədər sellər-sular axıb, amma gör içinizdəki qurd xislətindən tə­miz­lənə bilibsinizmi?

O adamları sevirəm ki, həyatın ötəri-itəri bir şey ol­duğunu anlayıb ondan beşəlli yapışmırlar.