Halil Cibran

nlar kendi uyanışları içerisinde seslendiler bana: “Bu uçsuz bucaksız denizin, uçsuz bucaksız sahilinde, sen ve içinde yaşadığın bu dünya, bir toz zerresinden başka bir şey değilsiniz.”

uhumu yedi kere küçük gördüm ben:
İlki, yükseklere çıkabilecekken, alçakgönüllü olayım diye yerlerde süründürdüğünü gördüğüm zamandı.
İkincisi, yürüme engelli olanın yanında aksayarak yürümeye çalıştığını gördüğüm zamandı.
Üçüncüsü, zorla kolay arasında bir seçim yapışması istenildiğinde, kolay olanı seçtiğini gördüğüm zamandı.
Dördüncüsü, bir hata işlediğinde, başkalarının da hata işlediğini düşünüp kendini rahatlattığı zamandı.
Beşincisi, zayıflıktan kaçınırken, sabrını kuvvetli olan için harcadığı zamandı.
Altıncısı, yüzündeki çirkinliği küçümseyip, bunun kendi maskelerinden biri olduğunu unuttuğu zamandı.
Ve yedincisi, bir övgüdür tutturup, bunun bir erdem olduğunu düşündüğü zamandı.

Siz şarabı sarhoş olmak için içersiniz, ben ise başka bir şarabın sarhoşluğundan uyanmak için içerim.

*
Şiir bir fikrin ifade ediş biçimi değildir. Kanayan bir yaradan ya da gülen bir dudaktan yükselen bir şarkıdır.

Aşk iki sevgili arasındaki perdedir.

endini her gün yenilemeyen bir aşk, alışkanlığa ve köleliğe dönüşür.

*
Aşk ve şüphe hiçbir zaman söz düzleminde durmaz.

Ama âşıksanız ve birini seviyorsanız tutsaksınız demektir.

Hayat bana altın verdiği zaman ben size gümüş verirsem ve kendimi bir de cömert bulursam, acaba ne kadar küçülmüş olurum?

*
Beni kıskanan biri bilmeden beni övüyor demektir.